The article attempts to define the concept of “post-neo-Kantianism” based on the nature of its relationship to the concept of “neo-Kantianism”. Concerning this matter, the author poses the following tasks: to characterize the phenomenon of neo-Kantianism, to point out the problems of its definition, to identify the relevance of the term “post-neo-Kantianism” and its relation to the philosophy of I. Kant in particular. The author emphasizes the need to introduce this term in the classification of philosophy of the XX century (...) with the appropriateness of building the model of “Kantianism - Neo-Kantianism - Neo-Neo-Kantianism - Post-Neo-Kantianism”, where each new stage is determined by the nature of the reflection of thinkers of a certain period over the fundamental philosophical problems articulated in Kant's “Critics”. Among the post-Neo-Kantians, A. Noras names thinkers traditionally considered to be german phenomenologists, such as E. Husserl and M. Heidegger: it is from the philosophical concept of Husserl that one can speak of the emergence of post-Neo-Kantianism, and the semantically correct interpretation of Heidegger, according to author, is most clearly understood in the framework of Baden Neo-Kantianism. Investigating the phenomenon of post-Neo-Kantianism, the need is established for answering a question regarding the preceding Neo-Kantian tradition, within which there is still a number of contradictions unresolved in the history of philosophy regarding the classification of Neo-Kantian schools and the distinction between the two periods of Neo-Kantianism: early and late. Neo-Kantianism shows the relevance of Kantian philosophy, highlighting the ongoing debate about understanding the Kantian “Critique of Pure Reason”. Post-Neo-Kantianism plays an important role in terms of the perspectives of modern Kant studies, which include Gottfried Martin, Manfred Brelage, or Hans-Michael Baumgartner. (shrink)

Książka zawiera wybrane teksty najważniejszych myślicieli zaliczanych do dwóch najbardziej znaczących kierunków neokantowskich, a mianowicie do szkoły badeńskiej i szkoły marburskiej. Szkoły te wyłoniły się w konsekwencji podziałów, jakie dokonywały się w ramach neokantyzmu, niezwykle złożonego kierunku filozoficznego drugiej połowy XIX wieku i początków wieku XX. Mówienie o neokantyzmie jest złożone, gdyż nie można podać ani daty jego powstania, ani też daty zakończenia, co przysparza wielu kłopotów z jego historycznym określeniem. Pomijając wszelkie trudności klasyfikacyjne, antologia ogranicza się do zaprezentowania poglądów (...) dwóch najważniejszych szkół. Poglądy szkoły badeńskiej ukazują teksty Wilhelma Windelbanda i Heinricha Rickerta, Emila Laska i Brunona Baucha. Natomiast poglądy szkoły marburskiej prezentują teksty Hermanna Cohena i Paula Natorpa oraz ich najwybitniejszych uczniów, tzn. Ernsta Cassirera i Nicolaia Hartmanna. Autorzy żywią przekonanie, że zamieszczone teksty są najbardziej reprezentatywne dla neokantyzmu prezentowanych szkół. (shrink)

Das Buch ist eine systematische Bearbeitung der neukantischen Philosophie und enthält einen Überblick über die wichtigsten Vertreter aller sieben neukantianischen Richtungen und Schulen: physiologische, metaphysische, relativistische, psychologische, realistische, so wie auch Badische Schule und Marburger Schule.

Zsfassung in dt. und engl. Sprache. - Dt. Zsfassung u.d.T.: Fragen und Perspektiven des Transzendentalismus.